Verhaal Van Irakse Koerd "Sardar Amin" over Kattenburg

Eerst wil ik mijn excuses aanbieden voor het laat terugsturen van het boekje "Verhalen van

Kattenburg" ik had het binnen een week terug moeten sturen. Ik heb veel pogingen gedaan om iets te schrijven maar ik vond wat ik schreef niet goed. Eindelijk heb ik deze gekozen

Foto van 1964          Sardar en zijn zoon (komt nog (red)) 

Ik woonde als kind in een kleine dorpje van zo'n 50 huizen in een Aziatisch land in het Midden Oosten in Iraakse Koerdistan. Toen ik zeven jaar oud werd ben ik naar mijn opa gestuurd, die in de grote stad Slemany woonde. Daar heb ik tot mij 36ste gewoond.Nooit dacht ik dat ik ooit in Nederland zou terecht komen. Over Nederland heb ik alleen op

school in het vak geografie wat moeten leren. Het enige wat ik daarover herinnerde was, dat Nederland een vlak en groen land was en dat het hele jaarregende en ze hebben goede koeien, veel melk en lekkere kaas..

Tegenwoordig woon ik al 16 jaar in Nederland.

Ik heb na dertien jaar in Kattenburg  gewoond te hebben mijn goede buurvrouw mevrouw J. Langbroek leren kennen in het centrum Amsterdam Oostelijke Eilanden. Ik heb veel van haar schat van ervaringen geleerd. Bijna twee uur per week komen we bij elkaar waar zij mij Nederlandse taal probeert te leren. Wij besteden de meeste van de tijd aan conversatie en uitwisselen van gedachten.

Op een dag heeft zij het over mevrouw A.HOOGEVEEN gehad, die in dezelfde straat woont op nummer 31. Ik woon op nummer 33 sinds februari 1996. Ik kende mw. Alma alleen van gezicht en wij groeten elkaar wel eens. Ik heb van Jeanine gehoord dat zij ouder is dan 65 jaar en dat zij actief is in de buurtcommissie, dat zij een enorme verzameling van boeken heeft thuis en dat zij ook zelfs een schrijfster is.

Een dag kwam ik mevrouw A.HOOGEVEEN tegen. Zij heeft mij heel warm begroet en zei "ik

heb gehoord dat je gedichten schrijft" "wil je deelnemen aan de activiteiten van de wijk?" ik zei heel verlegen " ja dat klopt! Maar ik schrijf in het Koerdisch en het is zeer moeilijk voor mij in het Nederlands te schrijven.."

Een tijdje geleden was ik vrij van mijn werk en ik had besloten om met vrienden en familie, in totaal van 33 mensen, een dagje uit te organiseren naar het Amsterdamse Bos. Wij waren aan het vertrekken toen mw. Rietje Werts, een andere buurvrouw, voor mijn deur stond om het dagboekje van de wijk aan mij te geven, zodat ik ook een korte herinnering van mij erin zou schrijven. Ik woon al lang hier in deze buurt maar ik kende haar niet. Verrassend genoeg kende zij mij wel en zei dat zij in het gebouw tegenover mijn huis op de tweede etage aan de andere kant woonde. Ik heb het boekje met lieve gezichtsuitdrukking van haar ontvangen, maar daarna ben ik diep in gedachten verzonken. Wat nu? Dit is echt heel moeilijk...... wat moet ik nou schrijven? Ten eerste ik kan heel moeilijk in het Nederlands schrijven.Ten tweede ik kon niet echt aan een levenservaring in de wijk denken die het schrijven waard zou zijn voor de lezers van dit dagboekje.

Ik kan niet over mijn tegenwoordige leven praten zonder het hebben over mij verleden..

Als ik over mijn leven in Nederland mag praten dan begin ik vanaf de eerste dag dat ik in

Nederland aankwam. Ik herinner me dat was de bewuste eerst van maart 1993 toen ik met

een paar Koerdische kennissen naar het politiebureau in Diemen moest gaan om zelf te

melden. Ik heb me voorgesteld; Ik ben Koerd uit het zuiden van Koerdistan, beter bekend als noorden van Irak, Ik kom uit de stad Sulaimany die meer dan een milioen bewoners telt waar ik op 14 oktober 1957 geboren ben in het huis van mij opa; de vader van mij moeder. Na 14 dagen ben ik met mij moeder terug gegaan naar het dorpje van mij vader. Het dorpje heet (Qalachuga) dat deel maakt uit een kleine stad (Chamchamal) die toen behoorde tot de provincie van Kerkuk. Toen ik 7 jaar oud werd, op verzoek van mij moeder en toestemming van mijn vader mocht ik naar Sulaimany bij opa gaan wonen om daar naar schoool te kunnen gaan omdat er in mijn dorpje geen scholen waren Dezelfde tijd voerde het Iraakse regiem zware oorlog in de Koerdische gebieden tegen de Koerdische bevolking. Ik ben tot mijn zesendertigste in Sulaimany gebleven waar ik de basisschool en middelbare school heb afgemaakt en daarna heb ik de opleiding artsasistent afgerond. Ik heb verder de meeste steden in Irak bezocht.

Ik ben tijdens de zware oorlog in moeilijke omstandigheden op 14 februari 1992 gewond

geraakt en ik ben in 1993 naar Nederland  gekomen.  Daar werd  ik opgevangen in

asielzoekerscentrum Hooghalen, provincie Drente. Daar ben ik tot 1994 gebleven waarna ik

naar Amsterdam Oost kwam wonen op Tweede van Swindenstraat 81 tot februari 1996. Toen ben ik naar mij huidige adres Kattenburgerhof 33 verhuisd. Deze woning vond ik veel mooier, groter en nieuwer. Ik was heel blij mee en ik woon hier gelukkig. In dezelfde woning is de mooiste vriend en onze eeuwig geliefde zoon geboren op 6 januari 1997. Wij hebben hem Yaad genoemd, ter gedachtenis van al onze herinneringen in het leven.

Mijn echtgenote en ik zijn blij en gelukkig en in deze wijk tot rust gekomen .Wanneer wij hier vandaan ver weg zijn missen wij de hoeken van de straten, de gracht achter ons huisje, het tuintje en de buren en verlangen we naar snelle terugkomst.

Het eerste Nederladse bezoek dat ik kreeg was van onze buren van links meneer en mevrouw Grotegoed; toen was mij zoon maar een maand oud. Hij is nu inmiddels 12 jaar oud en hij gaat volgend jaar naar de middelbare school. Hij voelt zich Amsterdammer en echt verbonden aan de wijk en verliefd op de buurt. Wij wonen meer dan 13 jaar hier.

De meeste van de buren zijn vrienden geworden en wij zijn bevriend met de ouders van de

klasgenoten van onze zoon. Zij kennen ons langzamerhand heel goed en hebben de verhalen van ons land via ons gehoord en zij weten wie we zijn..?! wij hebben deze huurwoning op januari 2004 kunnen kopen samen met mij vrouw werken we hard hiervoor. Ik ben vanaf juli 1997 werkzaam en zij heeft vanaf 2000 al een baan en wij zijn volledig verbonden aan de Kattenburgerbuurt. Wij hebben vaak gedacht over teruggaan naar ons eigen land maar onze zoon vindt het geen goed idee. Zelfs wanneer wij op vakantie in eigen land zijn missen wij deze wijk, als of wij een geliefde achtergelaten hebben.

Wij wensen onze buren altijd met blije gezichten te zien, wij houden van onze buurt en de

buren.

Sardar Amin  15-07-2009