Over vroeger tijden

Een beetje trots dat ik het buurtboekje mag openen ben ik wel. Als jongen van ongeveer 6 jaar, in de jaren 40, wandelde ik met mijn vader door de Roeterstraat langs het Sarphatihuis. Daar zitten arme oude mannen en nog wat vrouwen, sprak mijn vader. Moet je zien hoe dat gebouw eruit ziet, smerige gordijntjes en alles verveloos. We wandelden vaak door de buurt, bezochten het Waterlooplein. Nu in 2005 werk ik als vrijwilliger in het Sarphatihuis: ik verzorg de muziek en sta achter de bar. Het is nu een prachtig gebouw met een schitterende ontvangstzaal en prachtige tuin met mooie banken, tafels en stoelen. Over het leed in de oorlog waar ik ook wel wat van heb meegemaakt, zwijg ik liever. Na de oorlog heb ik 5 jaar op het Johan Daniel Meijerplein gewoond en de herdenking van de dokwerker al die jaren meegemaakt. Altijd was dat indrukwekkend. Daarna verhuisde ik naar de Sarphatistraat, een prachtige mooie straat met het Pierson museum op de ene hoek, op de andere hoek een mooi wit huis met een bloemenstal en mooie aanblik naar de Roeterstraat, nu staat er een lelijk zwart gebouw op de hoek. De universtiteit in de Roeterstraat is de laatste jaren zo uitgebreid dat we onder de studenten bedolven worden, overal fietsen tegen de bruggen, lantarenpalen, verkeersborden enz en dan fietst men overal op de stoepen, dat is tegenwoordig gewoon. De Boekmanschool is van een houten noodschool herbouwd in een stenen school. De leerlingen zijn verdrievoudigd en men wil op de school een verdieping bouwen, waar de buurt het niet mee eens is, maar het gebeurt toch. De Hermitage is erbij gekomen, een geweldig mooi museum dat veel toerisme trekt. Nu wil men dit ook al weer uitbreiden en moet het Amstelhof sneuvelen. Protest vooral van Platform die zich voor ouderen huisvesting in de buurt sterk maakt. Ach ja, en dan onze racebaan de Weesperstraat waar ik als jongen met mijn oom nog met paard en wagen doorreed en al die gezellig winkeltjes daar, alles is weg. Nu alleen nog auto's en grote gebouwen. Wel hebben we nu het gezellige buurtgebouw de Soop gekregen met een mooie tuin erachter. Wij ouderen praten daar nog wel eens over de vroegere tijden uit de buurt en dat er zoveel veranderd is en nog gaat veranderen, onder het genot van een drankje. In de Soop is van alles te doen te veel om op te noemen.

Ik moet nu gewoon stoppen want er schiet mij als ik zo zit te schrijven zoveel te binnen dat ik wel eindeloos door kan schrijven. Mijn wens zou nu nog zijn dat het gewezen Emma kinderziekenhuis iets voor de jeugd zou worden, o.a. speelzalen voor toneel, zang, diverse balspelen, dansen zodat de jeugd van de straat blijft. Want zoals het nu is in de buurt lijkt het nergens op.