Hoe zo sensatie

Hallo lieve mensjes uit deze buurt!

Ik ben Anita de Rouw (nu werkzaam bij onze AH) geboren op Oostenburg op 01-04-1959. Als kind was ik heel vaak bij mijn oma (Pietje de Jel – Sermond). Zij woonde in de Oostenburgermiddenstraat) Je had op iedere hoek een kroeg, aan de ene kant “Rooie Willem”en aan de andere kant “Van Mourik”. Mijn oma hing op zaterdagavond altijd uit het raam. Dan kwamen heel vaak meiden uit de kroeg die heel vaak dronken waren en vaak gingen ze dan op de vuist. Nou dat was wat. Ik lag dan in bed en werd wakker van het lawaai. HOE ZO SENSATIE.

Op Oostenburg waren er 2 mensen die op mij als kind veel indruk hebben gemaakt. De eerste was “Japie de Bochel”. Die kwam bijna iedere dag stomdronken de straat in lopen en dan riepen wij als kind: “dronke Japie, dronke Japie”  en dan haalde hij altijd kleingeld uit zijn grijze jaszak (hij had elke dag hetzelfde pak aan) en pakte een handjevol kleingeld en gooide het de lucht in en wij allemaal graaien; het kon niet op. Een hele lieve man was dat. Zat verder geen kwaad bij.

Het tweede portret was “Elsje”.  Elsje had iedere dag te diep in haar glaasje gekeken en liep ook regelmatig in zichzelf te praten. Dan kwam ze de straat in zo dronken als een toeter. Zelf dacht ze volgens mij dat ze er heel goed uitzag: pruik helemaal scheef op haar hoofd; haar lippenstift (knal- en knalrood) zat onder haar neus; helblauwe oogschaduw tot over haar wenkbrauwen en verder had ze rouge op, dat kon je niet dikker opbrengen; het was net een vogelverschrikker. Dan gingen al die kinderen (ik ook dus) voor haar staan, zodat ze niet verder kon lopen. Nou ik zal je zeggen  Elsje ging helemaal over de rooie; dan riep ze: “K-t kinderen, ga opzij of ik doe jullie wat”. Wij waren toch wel bang voor haar en renden allemaal weg en riepen: “Dronke Elsje, je stinkt naar de pis”. en dat was ook zo, het was net een wandelende ammoniakfles. Maar goed, dat waren dus de mensen die op mij in ieder geval indruk gemaakt hebben.

Verder heb ik nog een zusje Erika; vroeger hadden we vaak ruzie; nu niet meer gelukkig. We wonen op één galerij en onze moeder (Anna de Jel) woont aan de overkant. Leuk hé, allemaal bij elkaar.

Mensen wat gaat de tijd toch hard, het vliegt voorbij. Ik zou zeggen: geniet van het leven voordat je het weet is het om.

Heel veel groetjes van Anita.