Fijne herinneringen

Het begon voor mij in 1975. Ik leerde een man kennen, Bersö Bucsekt, en hij had 3 kinderen: Bersö Jr 14 jaar, Patrick 5 jaar en Pascal 3 jaar. Hij woonde op Kattenburg 154 III, 4 kamers.

Ikzelf was toendertijd 19 jaar met veel levenservaring vanuit mijn jeugd. Ik woonde al 14 jaar op mijzelf, op het Iepenplein. Ik was pleite van de jongens, het waren net indiaantjes. Ik kwam de woning binnen dacht: “dit kan niet, wat een ruimte!”. Ikzelf kwam van een zolderkamer af, van niet meer dan 20 m2.

De tijd verstreek. Drie jaar later werd onze dochter geboren, Anouschka.  Mijn werk deed ik in de buurt bij Zwagerman, bij het Wegrestaurant Piet Heinkade en bij de Marine. Ik was schoonmaakster.

Op Kattenburg hebben we 8 jaar gewoond, de kinderen hebben een fijne jeugd gehad. De jongens waren natuurlijk donderstenen: regelmatig moest ik Pascal uit de gracht vissen. Hij kon niet zwemmen, de rat, en deed het keer op keer (stinken!!).

Wij kregen van de Key een woning aangeboden op Wittenburg 154 (5 kamers) waar ik nu alweer 25 jaar woon samen met mijn dochter en kleindochter Morena. De jongens wonen allemaal in Almere.

Bucsek heeft mij al de verhalen verteld die in de boeken staan. Over de gracht, koffiehuis Rooie Willem, waar nu de Vogel zit- daar heeft vroeger een donkere man zich uit het raam geworpen-, over ome Jan patat en nog zoveel meer. Ik blijf hier de rest van mijn leven wonen. Mij krijgen ze er alleen uit tussen zes plankjes.

Bucset en ik zijn anderhalf jaar geleden gescheiden, hij heeft een beroerte gehad. Herinneringen zijn als een boek, dat je nooit wegdoet! Het leven gaat op en neer, dat is al eeuwen zo, maar vergeet nooit: niemand kan  je herinneringen afpakken. Ik heb een fijne tijd met hem gehad maar helaas, het enige waar hij nu nog mee leeft zijn zijn herinneringen. Ode aan Bucset!

Afz.: Bruna Liva, zelf 21 jaar penningmeester geweest. In de WitteBoei, begonnen in de Oesjesduiker met de klaverjasclub.