Blik op de Kadijken

       In 1970 kwam ik op de Schippersgracht wonen. Mooi huis, mooi uitzicht op de gracht en de overkant. Die overkant was het Kadijksplein met zijn café’s en het Zeemanshuis. Op de Hoogte Kadijk kon je boodschappen doen bij de groenteman en de bakker op de hoek van de Tussenkadijken, maar verder kwam ik de straat niet in. Véél te gevaarlijk! In mijn ogen was de straat een gribus waar je maar beter niet in kon gaan, er was geen enkele uitgang tot aan het eind bij het tankstation. ’s Avonds was er geen sociale controle want er waren veel bedrijven en dus grote lege gebouwen. Ook veel afbraak en hekken. Het Entrepotdok was afgesloten, er was een portier waar je je moest melden. Verder dan een nieuwsgierige blik door de grote poort ben ik niet gekomen want hij kwam dan altijd uit zijn huisje om nors te vragen wat je kwam doen, dus dat leerde je snel af. Toen de winkels verdwenen was er voor mij geen reden meer om die kant op te komen, behalve dan op de fiets naar de Dappermarkt. Maar op een dag, ergens in 1983, viel er een brief in de bus van de gemeente of ik interesse had in een woning op het Entrepotdok. Nu woonde ik best mooi en verhuizen, pfft….wat een gedoe. Maar een kijkje nemen op de open dag kon geen kwaad. Ik was meteen verkocht. Uitzicht op Artis, grote woning, veel licht en lucht, een hogere huur, maar wel met gemeentelijke garantie dat dat niet te hoog zou worden. In 1984 werden de woningen opgeleverd. Twee jaar lang vakantiegevoel en na 24 jaar nog af en toe.  Als Artis gaat bouwen, een 15 meter hoge kas, zal dat gevoel misschien niet meer terugkeren. Maar dan heb ik hier minstens 25 jaar geweldig gewoond. Met goede buren en bewonersfeesten en een totaal veranderde kijk op de Kadijk, die ook niet hetzelfde is gebleven. Maar verhuizen, pfft…wat een gedoe!

Anke                                                                20 november 2008