Een straat zonder karakter

In 1993 ben ik in de Czaar Peterstraat komen wonen.Het werd een roerige tijd voor mij!Niks rustig op je ouwe dag achter de geraniums zitten maar meedoen aan het verzet tegen de sloop van goedkope woningen voor jongeren en de komst van de tram die jaren geleden werd verwijderd omdat de huizen van hun fundering af trilden!De Czaar Peterstraat is altijd een opstandige buurt geweest: er leefde een ‘roerig volkje’, dat niet tegen onrecht kon!Zo was er, tijdens de Eerste Wereldoorlog, het ‘Boezelaars Oproer’. De vrouwen kwamen in opstand tegen de regering; Nederland was zogenaamd neutraal en bleef al het voedsel naar Duitsland exporteren terwijl hier de mensen omkwamen van de honger. Zo'n 2000 kinderlijkjes werd de vrouwen te veel en omdat de mannen te lamlendig waren (zeiden de vrouwen) gingen zij dus de straat op.Met bevroren aardappelen (die het volk te eten kreeg en die best te eten waren volgens de burgemeester) in hun schorten togen zij naar het stadhuis om ze op het bureau van de burgemeester te deponeren. (interview in Volkskrant)Maar ook in deze tijd is er verzet geweest.Met de komst van de nieuwbouw: het verzet en het verdriet toen alle winkels zeker vijf jaar te vroeg op een koopje zijn weggesaneerd en de straat gestorven is......Ik herinner mij de Czaar Peterstraat nog van toen ik als jong meisje werkte op het Bedrijfsbureau van Werkspoor. In de middagpauze wipten wij even naar de Dappermarkt of naar de Czaar Peter. Het was er een en al bedrijvigheid, veel mensen op straat, er waren allemaal winkels onder de woningen, de hele straat door en aan twee kanten! Een heel levendige buurt met een grote sociale samenhang.Vroeger was het nog drukker, toen er veel scheepslui doorheen kwamen: de havens waren vlakbij en ze vonden hun vertier in de vele kroegjes (wel 32!).Het moet een prachtig gezicht zijn geweest: al die verschillende uniformen, de Fransozen met de rode pompoenen op hun muts en de Russen, Litouwers en noem maar op. Er liepen per dag wel zo'n tienduizend mensen door de straat zoals ome Kees Spits mij vertelde...Nu is het een straat zonder karakter, met een bevolking uit alle delen van de wereld, ieder leeft voor zich. Mede daarom ben ik weggegaan, moe van het strijden en zonder hoop dat het ooit nog iets zal worden, en ook nog steeds geen afvalbakken!Gisteren was er een reportage op TV over het zelfbeheer van de stadswijken en hoe goed het werkt, wat een gemiste kan!!!