Terug naar mijn roots

Tien jaar terug, in het voorjaar van 1996, werd bij mijn werkgever de 36-urige werkweek ingevoerd. Vier dagen van negen uur. Mijn vrouw en ik woonden indertijd in Almere Stad, waar wij het na twaalf en een half jaar wel een beetje gezien hadden. We hadden al die jaren, eerst met de bus en later met de trein geforensd, omdat wij nog altijd in Mokum ons brood verdienden. Omdat je met twee uur reistijd, negen uur werken en een halfuurtje lunchpauze bijna een half etmaal van huis bent, leek het ons beter terug te gaan naar onze geliefde Amstelstad. In tien minuten op de fiets naar het werk, dat scheelde dagelijks anderhalf uur reizen. Door het fuseren van een aantal Amsterdamse woningbouwverenigingen was het mogelijk je in te schrijven voor een huis in Amsterdam.We schreven in en kwamen in de Czaar Peterstraat terecht. Bijna perfect, want ik ben geboren en getogen op de Oostelijke Eilanden. Als Wittenburger was de Czaar Peterstraat wel een beetje het verkeerde eiland, maar omdat mijn broer en mijn zuster allebei al in de Conradstraat woonden en mijn moeder in het ouderlijk huis op Wittenburg een dagje ouder begon te worden, namen we de gok.Nu, tien jaar later, hebben we ondanks de aanleg van de tram en de voortdurende, met veel gehei gepaard gaande bouwactiviteiten nog altijd geen dag spijt gehad. Voor onze Almeerse jaren hebben we anderhalf jaar in Amsterdam-Zuid bij het Roelof Hartplein gewoond.In Zuid hadden we ook altijd een goed gevoel. Iets wat je in nieuwbouwwijken als Osdorp of Almere om de een of andere reden uiteindelijk toch mist.Omdat ik hier, ondanks een onderbreking van twintig jaar, naar mijn gevoel al mijn hele leven woon, voel ik mij een echte Eilander. Vrienden en veel van mijn collega’s hebben daarentegen nog altijd veel vooroordelen over deze buurt, terwijl het hier toch echt goed toeven is. Er gebeurt hier tenminste wat. Regelmatig de politie en de brandweer in of door de straat. De heli van de Sterke Arm gaat regelmatig brullend over. Een paar maal brand (als echte meelevende buurtgenoot ga ik dan altijd effe kijken en tref dan bij de daar alreeds verzamelde nieuwsgierigen regelmatig mijn broer, mijn buurman of andere bekenden aan). Ook een schietpartij in een kroeg bij ons aan de overkant, we hebben hier al van alles meegemaakt. Kortom, deze buurt leeft en dat geeft mij een goed gevoel. Ik kijk dan ook met belangstelling uit naar de toekomst. De Funen en de ontwikkeling van het Oostenburger Eiland, ik ben benieuwd hoe dat allemaal afloopt.